ز هجرانت چنانم جان بسوزد                 که بر جانم دل هجران بسوزد

ز می چون لعل سازی آتشین رنگ         خضر در چشمهء حیوان بسوزد

ز جور پاسبانش بیم آن است                 که آهم خانهء کیوان بسوزد

مده زاهد رهم در کعبه ترسم                 ز دود کفر من ایمان بسوزد

ز پیکان تو گفتم دل بسوزم                  کنون ترسم ز دل پیکان بسوزد

سبق خوان کتاب عشق جانان                گنه نبود اگر قرآن بسوزد

                          چو شد یعقوب رخت افکند یغما

                          الهی کلبه احزان بسوزد

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند                      چنان نماند  چنین نیزهم نخواهد ماند

من ار چه در نظر یار خاکسار شدم                     رغیب نیز چنین محترم نخواهد ماند

چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است        چو بر صحیفه هستی رقم نخواهد ماند

چو پرده دار به شمشیر میزند  همه را                  کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند

سرود مجلس جمشید گفته اند این بود                   که جام باده بیاور که جم نخواهد ماند

توانگرا دل درویش خود بدست آور                    که مخزن زر و گنج  درم نخواهد ماند

برین رواق زبرجد نوشته اند بزر                       که جزنکوئی اهل کرم نخواهد ماند

غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه                     که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند

ز مهربانی جانان طمع مبُر حافظ                      که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند

درد عشق

عاشقان راست قضا هرچه جهان راست بلا         نازم این قوم بلاکش که بلا گردانند

اهل دردی که زبان دل من داند چیست               دردمندم من و یاران همه بیدردانند

بهر نان بر در ارباب نعیم دنیا                       مرو ای مرد که این طایفه نامردانند

آتشی هست که سرگرمی اهل دل از اوست          نه عجب گر بجهان اینهمه خونسردانند

چون مس تافته اکسیر فنا یافته اند                   عاشقان زر وجودند که رو زردانند

شهریارا مفشان گوهر طبع علوی                    چز به آنانکه بهای دُر و گوهر دانند

گر بود عمر به میخانه رسم بار دگر             بجز از خدمت رندان نکنم کارِ دگر

خرم آن روز که با دیده گریان بروم             تا زنم آب درِ میکده یکبار دگر

معرفت نیست درین قوم خدا را سببی            تا برم ، گوهر خود را به خریدار دگر

یار اگر رفت و حقِ صحبت دیرین نشناخت    حاش لله که روم من ز پیِ یار دگر

گر مساعد شودم دایره چرخ کبود                هم به دست آوَرَمش باز بپرگار دگر

عافیت میطلبد خاطرم ار بگذارند                غمزه شوخش و آن طره طرار دگر

راز سر بسته ما بین که به دستان گفتند          هر زمان با دف و نی بر سر بازار دگر

هر دم از درد بنالم که فلک ، هر ساعت        کُندم قصد دل ریش به آزار دگر

باز گویم نه در این واقعه حافظ تنهاست         غرقه گشتند درین بادیه بسیار دگر