هُو

وز سواد آموز ما هم یاد باد                 کو به ما خواندن نوشتن یاد داد

از پدر گر قالب تن یافتیم                     از معلم جان روشن یافتیم

ای تو کشتی نجات روح ما                  ای به طوفان جهالت نوح ما

ای معلم چون کنم توصیف تو              چون خدا مشکل توان تعریف تو

یک پدر بخشنده آب و گل است            یک  پدر ، روشنگر جان و دل است

وَلدَک باَلَمَکَ بازَوَجَک                          هر سه را حق ابوُت مشترک

لیک اگر پرسی کدامین برترین              آنکه دین آموزد و علم الیقین

ما همه طفلیم و روحانی پدر                 کِی پدر بدخواه باشد با پسر

آنکه با تو درس قرآن میدهد                 با تو دارد جاودان جان میدهد

ما جهان جاودان خواهیم و بس             خواه باشد زودرس یا دیررس

آفرینش مکتب است و کردگار               خود مدیر و انبیا آموزگار

این جهانهای موقت هرچه بود               مرگ را محکوم و در حکم نبود

انبیا را هم خدای اوستاد                    علم مطلق تا کلید وحی داد

انبیا را علم ماکان و یکون                     لیک رخصت نیست از میزان فزون

تا ظهور قائم این دانش قلیل                لیکن از آن پس سبیل و سلسبیل

دین وکفر ما اساس علم و جهل            کار دیگر علم وجهل ماست سهل

ای معلم ای چراغ رهنما                    در ردیف انبیایی مرحبا

لیکن این خواندن نوشتن واجب است    زانکه اقراء باسم رَبک موجب است

پیرم و موی سرم برف تموز                  یاد عهد مکتبم ، در دل هنوز

صحبت آموزگاران یاد باد                      (( یاد باد آن روزگاران یاد باد ))

تقدیم به همه معلمان عزیز.

درد عشق

عاشقان راست قضا هرچه جهان راست بلا         نازم این قوم بلاکش که بلا گردانند

اهل دردی که زبان دل من داند چیست               دردمندم من و یاران همه بیدردانند

بهر نان بر در ارباب نعیم دنیا                       مرو ای مرد که این طایفه نامردانند

آتشی هست که سرگرمی اهل دل از اوست          نه عجب گر بجهان اینهمه خونسردانند

چون مس تافته اکسیر فنا یافته اند                   عاشقان زر وجودند که رو زردانند

شهریارا مفشان گوهر طبع علوی                    چز به آنانکه بهای دُر و گوهر دانند